ทุกวันนี้โลกของเรากำลังตกอยู่ในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวาน อาจทำให้เราต้องหยุดคิดว่า ชีวิตของเราจะดำเนินต่อไปอย่างไร ในสภาวะวิกฤติโรคระบาดใหญ่ร้ายแรงครั้งนี้ โลกที่สวยงามของเรากำลังหันกลับมาทำร้ายเราหรือเป็นมนุษย์เรากันเองต่างหากที่สร้างมันขึ้นมา ปัญหาข้อนี้ยังไม่มีใครรู้แน่ชัด แต่ที่แน่ๆ นั่นคือ “เราต้องมีชีวิตอยู่ต่อไปให้ได้”
หากอยู่ในภาวะปกติ ช่วงเวลานี้คงเป็นช่วงเวลาแห่งการเริ่มต้นปีใหม่ ความสนุกสนานรื่นเริงคงยังอบอวลอยู่ในบรรยากาศรอบตัว ผู้คนรวมตัวกันเพื่อเฉลิมฉลองเทศกาลแห่งความสุข นั่นเพราะเราคือ “มนุษย์” และ “มนุษย์เป็นสัตว์สังคม” ตามที่อริสโตเติ้ล นักปราชญ์ผู้ยิ่งใหญ่แห่งกรีกได้เคยกล่าวไว้ เมื่อหลายพันปีก่อน มนุษย์มีการร่วมอาศัยกันอยู่เป็นกลุ่ม มีการทำกิจกรรมร่วมกันอยู่ตลอดเวลา มีการแลกเปลี่ยนทางความคิด จนเกิดเป็นโครงสร้างทางสังคมขึ้นและกลายมาเป็นวัฒนธรรมสืบต่อกันมาถึงปัจจุบัน จึงเป็นเรื่องปกติ ที่พวกเราจะชอบรวมตัวกันเพื่อสังสรรค์หรือจัดกิจกรรมต่างๆ มากกว่าการแยกตัวออกจากสังคม มันโดดเดี่ยวเกินไปสำหรับมนุษย์ที่ต้องตัดขาดจากครอบครัว เพื่อนฝูงหรือคนรัก แต่เมื่อการรวมตัวกันในสถานการณ์เช่นนี้กลายเป็นเรื่องต้องห้าม เราก็ต้องพร้อมปฏิบัติตามทันที เพราะอาจหมายถึงชีวิตของพวกเราทุกคน
หลายคนสร้างแรงบันดาลใจให้กับตัวเองด้วยการเริ่มนับหนึ่งใหม่เมื่อขึ้นปฏิทินเล่มใหม่ เพื่อเป็นการรีเซ็ตชีวิตให้กับตัวเองในทุกๆ ปี การตั้งเป้าหมายในชีวิตปีต่อปี ทำให้มนุษย์มีความหวังและได้เรียนรู้ว่า ในเวลา 365 วันที่ผ่านมา เราได้ทำอะไรลงไปบ้างและใช้มันคุ้มค่าหรือเปล่า รวมถึงการสำรวจว่าเป้าหมายแต่ละข้อที่ตั้งไว้เมื่อต้นปีนั่นสำเร็จไปกี่ข้อ บางคนตั้งเป้าหมายไว้ว่า อยากได้รถใหม่ อยากไปเที่ยวต่างประเทศ อยากลดน้ำหนัก หรือแม้กระทั่งอยากเป็นคนที่ดีกว่าเดิม แต่ละคนต่างก็มีเป้าหมายแตกต่างกันออกไป ขึ้นอยู่กับความรู้สึกนึกคิดของแต่ละคน ซึ่งทั้งหมดนั้นเป็นสิ่งที่มนุษย์ต้องการนอกเหนือไปจากการมีชีวิตอยู่
แล้วจะมีใครล่ะ? ลุกขึ้นมาตั้งเป้าหมายว่าต้องมีชีวิตรอดให้ได้ในสถานการณ์ปกติ เราไม่มีทางคาดคิดถึงได้เลยว่าเรื่องพื้นฐานของการมีชีวิตอยู่จะย้อนกลับมาหาเราในศตวรรษที่ 21 ในขณะที่มนุษย์กำลังจะเดินทางไปท่องเที่ยวบนดวงจันทร์ หุ่นยนต์เริ่มเข้ามามีบทบาทในชีวิตประจำวัน อินเทอร์เน็ตย่อทุกอย่างลงมาอยู่ตรงหน้า เราไม่มีทางเชื่อเลยว่า จู่ๆ วันหนึ่งจะมีเชื้อไวรัสแพร่กระจายผ่านฝอยละอองจากการ ไอ จาม หรือหายใจออก ส่งต่อจากมนุษย์คนหนึ่งสู่มนุษย์อีกคนหนึ่ง และเจ้าเชื้อไวรัสวายร้ายตัวนี้ก็ได้เปลี่ยนแปลงโลกของเราไปตลอดกาล
แต่ในเมื่อทุกสิ่งทุกอย่างได้เกิดขึ้นแล้ว และเป็นปัจจัยภายนอกที่เรายังแก้ไขไม่ได้ เราจะดำรงชีวิตอยู่ต่อไปอย่างไรอย่างมีความสุข เราอาจต้องหันกลับมามองที่ตัวเราและตรึกตรองดูว่า มีสิ่งไหนที่เริ่มจากตัวเราได้ก่อนบ้าง อย่างเช่นการเปลี่ยนเป้าหมายในชีวิตจากเรื่องที่ไกลตัวออกไป กลับมาเป็นเรื่องที่เป็นพื้นฐานของมนุษย์ตั้งแต่สมัยดึกดำบรรพ์ อย่างการตั้งเป้าหมายมีชีวิตอยู่รอดต่อไปให้ได้ในสถานการณ์นี้ อาจทำให้ชีวิตของเราในปีนี้ดูเป็นเรื่องที่ง่ายขึ้นกว่าปีก่อนๆ ถึงแม้มันจะไม่ได้ง่ายดายอย่างที่เรารู้ๆ กันดี แต่อย่างน้อยก็ไม่ต้องกดดันตัวเองทุกด้านก็ได้ ใช้ชีวิตให้เรียบง่ายขึ้นเหมือนมนุษย์ธรรมดาๆ ที่อาศัยอยู่ในธรรมชาติ เพื่อมีชีวิตอยู่ต่อไป