คุยกับ ‘แม่ เมนูนี้ทำไง’ เพจทำอาหาร ไปพร้อมกับการเติมเต็มหัวใจ ในวันที่อยู่ห่างไกลครอบครัว

ในสถานการณ์เช่นนี้ที่ทำให้ใครหลายๆ คนต้องอยู่ห่างไกลบ้าน ไม่ได้เจอหน้าพ่อแม่ หรือครอบครัว ซึ่งอาจทำได้แค่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทร ให้ได้ยินเสียง หรือทำได้แค่วิดีโอคอล ให้ได้เห็นหน้าเห็นตา เพื่อช่วยคลายความคิดถึง

วันนี้เราจึงอยากชวนทุกคนมารู้จักกับ เค-คณิน พรรคติวงษ์ เจ้าของเพจ แม่เมนูนี้ทำไง เพจที่สร้างความอบอุ่นในหัวใจผ่านเมนูอาหาร โดยมีจุดเริ่มต้นมาจากอยากโทรหาแม่ให้สอนทำกับข้าว แต่ใจจริงจะใช้เป็นข้ออ้างในการหาเรื่องคุยกันมากกว่า

เปิดครัว

“เราจำเป็นที่จะต้องมีผลงานให้คนอื่นเห็น บวกกับเรามีแม่ที่จะต้องคุยด้วย”

เหมือนแรงบันดาลใจส่วนใหญ่ที่เราใช้ก็คือเดดไลน์อยู่แล้ว ‘ถ้าไม่มีเดดไลน์ก็คงไม่ทำ’ งานที่บริษัทถ้าไม่มีเดดไลน์ก็คงไม่ส่งงาน ทีนี้เดดไลน์ของ ‘แม่เมนูนี้ทำไง’ เป็นเรื่องตอนแม่รถชนพอดี แม่เขาโดนรถชนแล้วก็เข้าโรงพยาบาลก็เลยเป็นช่วงที่เราไปเยี่ยม เราก็เลยนึกขึ้นได้ว่า

“เราไม่ค่อยได้คุยกันเนาะ เราห่างๆ กันเนาะ
เรามัวแต่ตามความฝันตัวเอง เข้ามาทำงานในเมือง
เราทำงานมุ่งแต่ความฝันของตัวเองอย่างเดียว แล้วลืมคุยกับแม่ไป”

ปกติก็ไม่ได้เป็นคนคุยสนิทอะไรกันขนาดนั้น ยิ่งห่างกันเข้าไปใหญ่ ก็เลยคิดว่า มันจะต้องทำอะไรสักอย่างที่เราจะได้คุยกับแม่เยอะขึ้น แล้วไหนๆ เราก็จะทำหนังคนอื่น เราจะไปเล่าหนังคนอื่นทำไม งั้นเราเล่าเรื่องของคนที่บ้านดีกว่า จนมาเป็นเพจ ‘แม่เมนูนี้ทำไง’

ค้นเคล็ดลับความอร่อย 

“พอเรามีระยะห่างกันนิดนึง เราก็คุยกัน รักกันมากขึ้นกว่าเดิม”

แต่ก่อนเราจะคุยกับแม่น้อย จะคุยแค่ตอนมาเรียนมหาลัยฯ แล้วก็จะกลับบ้าน

เอาจริงๆ ยิ่งตอนอยู่ด้วยกันก็ยิ่งคุยกันน้อย แม่จะเป็นคนนิ่งมาก ผมจะไม่ค่อยกล้าเข้าไปคุยอะไร แต่ตอนโตเนี่ยถึงจะค่อยคุยกันเยอะขึ้น

เหมือนเราไม่ใช่บ้านที่คุยกันได้หมด คุยกันตลอดเวลา ไม่ใช่บ้านที่รัก หวานแหววอะไรกันขนาดนั้น จะมีความแข็งๆ ห่างๆ จืดชืด มีความทื่อๆ เขินๆ กัน ตอนอยู่ด้วยกันไม่คุยกัน ตอนอยู่บ้านก็เคยทะเลาะกับยาย เพราะยายขี้บ่นมาก ชอบใช้บ่อย ชอบดุบ่อย ก็เคยโกรธยาย ไม่คุยไปสามปีแต่ว่าอยู่บ้านเดียวกัน เหมือนตอนนั้นเราเป็นวัยรุ่นมั้ง

แต่ยิ่งเราห่างกัน เหมือนความสัมพันธ์คนพอมันห่างกันสักพักหนึ่ง มันจะมีอะไรที่รู้สึกว่า

“เราให้อภัยกันได้
เราอยากคุยกัน
เราคิดถึงกัน
เรารู้สึกว่าโมเมนต์ที่ได้กลับมาบ้านมันมีค่ามากกว่าเดิม”

พอยิ่งตอนนี้ทำเพจด้วย ยิ่งคุยกันมากขึ้น แต่ก็พยายามไม่อยากให้คุยกันเยอะเกินไป เดี๋ยวคุยกันทุกวัน ทะเลาะกันอีก พยายามสามสี่วันคุยแค่พอคิดถึง หอมปาก หอมคอ มีปัญหาอะไร ป่วยไข้ก็เดี๋ยวค่อยไปดูแลกันตามปกติ เราว่า ‘ทุกความสัมพันธ์ต้องมีระยะห่าง’

เตรียมวัตถุดิบ

“เราว่าแม่ทุกคนทำกับข้าวอร่อยหมดแหละ”

อาหารของแม่ทุกคนก็อร่อยในแบบตัวเอง แม่เราเราก็ชินฝีมือของแม่อยู่แล้ว เพราะไปกินข้าวแกง กินร้านอะไร มันก็ไม่อร่อยเหมือนแม่ หรืออาจจะไม่ใช่ความอร่อยมั้ง คงเป็นความชิน เป็นความทรงจำมากกว่า

เราก็เลยอยากจะกินรสชาตินี้ ไม่รู้ล่ะ อร่อยหรือไม่อร่อย แต่อยากกินรสนี้ แม่ทำยังไงนะ แม่บอกหน่อยสิ ก็มีแต่แม่เท่านั้นที่รู้ เราก็เลยต้องโทรไปหาแม่ เพราะถ้าไปเสิร์ชกูเกิลมันก็ไม่เจออยู่แล้ว

ตอนแรกเราแค่ไลน์ไปถามแม่เฉยๆ บอกว่า “แม่ สูตรนี้ อยากกินปลาเค็มทำยังไง”

แม่ก็เขียนมา แต่เรารู้สึกว่าโทรไปดีกว่า แล้วอัดเสียงเก็บไว้ จะได้เตรียมวัตถุดิบถูก จะได้รู้ว่าใช้ของแค่ไหน แล้วอีกวันรุ่งขึ้นเราก็ไปซื้อของ – ทำ (ทำไปถ่ายไป) – ตัดต่อ – เสร็จ ซึ่งทุกเมนูก็จะเป็นครั้งแรกตลอดเลย

ลงมือประกอบอาหาร 

“การทำกับข้าวมันก็จะเป็นเรื่องมาแก้เขินเฉยๆ เป็นการหาข้ออ้างให้ง่ายขึ้นในการโทรไป เพราะถ้าอยู่ๆ เราจะโทรไปว่า แม่ รักนะ มันไม่ได้ เราเขิน”

ถ้าไม่ใช่เรื่องอาหารจะคุยเรื่องตังค์มั้ง (หัวเราะ) ยืมตังค์แม่เหรอ มันก็ไม่ใช่ เลยรู้สึกว่า “ต้องคุยกันเรื่องกับข้าวอย่างเดียว” เรื่องอื่นก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับแม่เลยจริงๆ เพราะว่าคนสองเจเนอเรชั่นมีความต่างกันมาก มีความสนใจกันคนละอย่าง เราก็คงคุยแค่ว่า แม่อาการเป็นยังไงบ้าง แต่อยู่ๆ จะโทรไปเลยมันก็มีความเขินๆ

“เราก็มีแม่ ทุกคนมีแม่ แล้วทุกคนก็ต้องกินข้าว มีสิ่งที่เป็นจุดร่วมเดียวกันหมด”

ความที่ตอนแรกตั้งใจจะให้เป็นที่เก็บผลงานเลยจะต้องมีความคราฟต์ในวิดีโอ เหมือนคราฟต์มากกว่าคอนเทนต์ออนไลน์ปกติทั่วไป อีกอย่างหนึ่งคงจะเป็นเรื่องของความง่ายในบทสนทนาที่ทุกคนจะรีเลท เชื่อมโยงกันได้ อย่างคนที่ต้องจากบ้าน อีกทั้งช่วงนี้ก็กลับบ้านไม่ได้ มันเลยมีอารมณ์ร่วมหลายๆ อย่างเข้ามา

ทำให้คนอินไปกับเรื่องราว เมื่อเสพง่ายมันก็เลยกลมกล่อม

ตั้งโต๊ะ พร้อมเสิร์ฟ

“รายการอาหารทุกที่เห็นข้างหน้าหมด ของเราเห็นข้างหลังก่อน”

ครัวมันเป็นอย่างนี้ จะออกไปถ่ายข้างหน้ามันก็ไม่ได้ เดี๋ยวตกตึกแน่ (หัวเราะ) ก็เลยถ่ายจากข้างหลัง ความตั้งใจตอนแรกมันถ่ายอย่างนี้แล้วมันสวย ดูแตกต่างจากอันอื่น แต่อันแรกสุดเลยก็คือแค่มันบังเอิญ

จริงๆ บังเอิญหลายอย่างเหมือนกัน เพราะมองออกไปนอกหน้าต่างมันก็จะเห็นตึก เห็นความเมือง แต่ด้วยบทสนทนาเป็นเราโทรกลับไปหาคนที่บ้าน ก็จะมีความคอนทราสต์ของเสียงกับภาพอยู่ ภาพเป็นภาพคนใช้ชีวิตในเมือง แต่เสียงมันเป็นเสียงที่โทรกลับไปหาแม่ มันก็เล่าเรื่องราวไปได้ในตัว

ลิ้มลองรสชาติ 

“ไม่มีทางเหมือนแม่ 100% หรอก แต่พอกินไป รสชาติมันใกล้เคียง แบบนี้แหละที่แม่ทำให้กิน”

ตอนเราทำอาหาร มันได้ทั้ง ‘รูป รส กลิ่น เสียง’ เสียงหมูสับ เสียงสับเขียง เราก็จำได้ว่า ตอนที่เรานั่งดูการ์ตูนช่อง 9 วันเสาร์ อาทิตย์ก็จะได้ยินเสียงสับหมูของแม่อย่างนี้ หรือกลิ่นมันต้องทรงๆ นี้ ปรุงแบบนี้ ใส่น้ำปลาอีกหน่อย กลิ่นเหมือนจะจูนเข้ามาว่า ‘แม่ทำอย่างนี้แหละ’ กลิ่นอะไรแบบนี้แหละ

เราชอบเมนูปลาเค็มมากที่สุด เพราะว่าหากินยากจริงๆ ขนาดร้านอาหารจีนที่น่าจะมี ก็ไม่รู้เมนูชื่อว่าอะไรด้วย หาไม่ถูก ซึ่งทำง่ายกว่าที่คิดด้วย มันเรียบง่ายแล้วอร่อย และเป็นเมนูที่ชอบที่สุด คงเป็นเมนูที่ติดใจที่สุด แล้วก็อยากจะทำมากที่สุด

แบ่งปันสูตรเด็ด

“ถ้าเราทำแล้วคนอื่นทำตาม ก็น่าจะดีนะ”

เราเป็นคนต่างจังหวัดเข้ามาทำงานในเมือง ก็แค่อยากให้คนที่เป็นแบบผมได้ดูเมนูนี้แล้วก็เอาไปทำกินได้ และโทรกลับไปคุยกับที่บ้านบ้าง เหมือนกับที่เราทำเลยแหละ จริงๆ ก็คาดหวังอยู่แค่นั้น

แต่หากความคาดหวังแรกสุดๆ คืออยากทำเพจ อยากทำผลงาน อยากทำงาน อยากให้คนเห็นว่าเราทำงานตรงนี้ได้นะ มาจ้างเราสิ แต่พอคนมาดูแล้วคนเขาคิดถึงบ้าน เป็นผลพลอยได้ที่มากกว่าสิ่งที่ตอนแรกตั้งใจไว้ซะอีก

อย่างน้อยสถานการณ์ตอนนี้มันแย่ๆ ทุกอย่างมันก็มีแต่เรื่องที่มันดูแล้วหดหู่ใจตลอดเวลา ก็ดีใจที่คลิปเรา สิ่งที่เราทำสามารถช่วยเยียวยาคนทางใด ทางหนึ่งได้บ้าง

สานต่อความสัมพันธ์ – ความฝัน 

“เป็นห่วง ก็พยายามบอกให้ดูแลตัวเองดีๆ เราก็กลับไปไม่ได้”

สถานการณ์วิกฤตนี้เราก็เป็นห่วง แต่ยายเพิ่งจะฉีดวัคซีนไป ตอนแรกก็รออยู่ตั้งนานกว่าจะได้ฉีด แม่ก็เสี่ยงแหละ แต่ด้วยอาหารการกินที่บ้าน ไม่ได้มีโรคเบาหวาน โรคความดัน แต่ก็ยังเป็นห่วงความอายุเยอะของทั้งสองคน ก็มีบอกอย่าออกไปไหน ยายไม่ค่อยออกไปไหนอยู่แล้ว แต่แม่นี่จะออกบ่อย

และเราจะกลับไป เราก็กลัวว่าเราจะเอาโรคไปติดเขาอีก มันก็มีหลายๆ อย่าง ก็ทำได้แค่ส่งของไปให้แก ส่งเงินไปให้ คอยจองวัคซีนให้ ทำได้แค่นั้น ก็น่าเสียดาย

“ความฝันสูงสุด เราอยากทำหนัง”

แน่นอนก็ต้องคุยกับแม่ไปเรื่อยๆ ทำอาหารไปเรื่อยๆ อนาคตเราอยากทำหนัง เป็นผู้กำกับหนัง เดี๋ยวก็คงจะต้องทำหนังใหญ่ เป็นสตอรี่เกี่ยวกับคนทางบ้านนี่แหละ เอามารวบเป็นหนังสักเรื่อง

อย่างไรก็ดีเรื่องราวข้างต้นนับเป็นความคิดที่สร้างสรรค์ที่ช่วยกระชับความสัมพันธ์ อีกทั้งผลลัพธ์ที่ออกมาก็เกินความคาดหมาย เพราะไม่ใช่แค่เขาที่ได้เติมเต็มความคิดถึง หรือสิ่งที่ตัวเองปรารถนาเท่านั้น

แต่ยังส่งผลความรู้สึกสุดอบอุ่นไปให้คนอื่นๆ อีก และไม่แน่ว่าบทสนทนาที่เกิดขึ้นภายในคลิปต่างๆ อาจจะไปสะกิดความรู้สึกในหัวใจให้ใครลดความเขิน เพิ่มความกล้า แล้วรีบโทรไปหาคนที่บ้านก็เป็นไปได้

ทั้งนี้สามารถติดตามรับชมเรื่องราว ‘ความเปลี่ยนแปลง’ ในชีวิตของ เค-คณิน พรรคติวงษ์ หลังเปิดครัวทำเพจแม่ เมนูนี้ทำไง อีกทั้งมุมมองต่อ ‘ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน’ รวมถึงปัญหาที่เกิดจากช่องว่างเจเนอเรชั่นระหว่างเด็กกับผู้ใหญ่ได้ทางเพจ BrandThink หรือทางยูทูบช่อง CANDY เร็วนี้ๆ