พวกเราทุกคนต่างถูกสอนมาว่าให้ ‘มีความสุข’ จะเกิดอะไรยังไง ก็เป็นใครแบบไหนก็ขอให้มีความสุขไว้ก่อน โหยหาความสุข พยายามกอบโกยความรู้สึกนี้ให้มากที่สุด จนคิดว่าถ้าเรา ‘มีความสุขตลอดเวลา’ มันคงเป็นเรื่องดีไม่น้อย แต่โลกแห่งความเป็นจริงมันไม่ได้ง่ายดายแบบนั้น ความสุข ความทุกข์ ก็เหมือนฤดูกาลที่แวะเวียนเข้ามาทักทายเราตามจังหวะช่วงเวลาของมัน
แต่บางครั้ง พวกเราพยายามทำให้ความสุขมันอยู่กับเราตลอดเวลา จนกลายเป็นว่า ยิ่งตามหาหรือไขว่คว้าสิ่งนั้นเท่าไหร่ ความสุขยิ่งวิ่งหนี ไกลจากตัวไปเรื่อยๆ
แทนที่จะไล่ตามความสุข จะดีกว่าไหมถ้าเรารู้สึกพึงพอใจกับสิ่งที่มีอยู่ เพราะในเมื่อการพยายามมีความสุขเท่าไหร่ มันยิ่งทำให้ให้ทุกข์มากขึ้นเท่านั้น เราก็แค่เพลิดเพลินไปกับเรื่องดีๆ เล็กๆ น้อยๆ ใกล้ตัว มองโลกผ่านความเป็นจริง ไม่ต้องสวยงามเกินไป แต่ก็ไม่ต้องหม่นหมองเกินไปเช่นกัน
ไม่ว่าจะเจออะไร สิ่งเดียวที่เราเลือกได้ คือการ ‘เป็นตัวของตัวเอง’ เป็นตัวเองในแบบที่เรามีความสุข แม้ว่าผลลัพธ์จะไม่ใช่อย่างที่เราต้องการ แต่อย่างน้อยเราก็ยังมีเศษเสี้ยวของความสุขจากการตัวเองหลงเหลืออยู่ในความ ‘ภูมิใจ’
การเรียนรู้ที่จะยอมรับว่าความทุกข์ไม่ใช่สิ่งเลวร้าย มันเป็นเพียงส่วนหนึ่งของชีวิต บางครั้งเพื่อที่จะอยู่กับความสุข เราต้องพบกับความทุกข์ หากเราเพียงเลือกที่จะหลีกเลี่ยงสถานการณ์และความรู้สึกที่ทำให้เราเกิดทุกข์ เราอาจไม่เจอความสุขระหว่างทางที่น่าจดจำก็ได้
อ้างอิง
- tiny buddha. Why We Can’t Be Happy All the Time. https://bit.ly/3tMDyzA