ชีวิตดีๆ ที่ลงตัวของวัวในเยอรมัน! รู้จักฟาร์ม ‘Butenland’ ที่เลี้ยงสัตว์ให้เท่าเทียมกับคน

กาลครั้งหนึ่ง มีเพื่อนรักสามชีวิต ‘ทอม’ ชอบนอนตักโดยให้มีคนลูบคอเบาๆ ไปด้วย ‘ทิลด้า’ ชอบอิงแอบกับลูกชายตัวเล็ก ส่วน ‘ชาย่า’ ไม่ใช่พวกชอบใกล้ชิดกับใคร วันไหนที่เธออารมณ์ดี เธอจะชอบเล่นกับมัดฟางเหมือนมันเป็นลูกบอลอันใหญ่

พวกเขาไม่เหมาะกับการทำงานเท่าไหร่ ทอมตัวเล็กเกินไป ทิลด้าก็ป่วยกระออดกระแอด ส่วนชาย่าอารมณ์รุนแรงเกินกว่าจะเจ้านายจะรับได้ ชีวิตทั้งสามเคยถูกกำหนดไว้ว่าต้องเดินทางไปยังโรงเชือด เมื่อแรงกายเป็นแรงงานไม่ได้ ก็ต้องสละชีวิตเพื่อความอิ่มท้องของมนุษย์

แต่โชคดีที่ทั้งสามชีวิตได้มาเจอกับฟาร์มฮอฟ บูเทนแลนด์ (Hof Butenland) สถานที่ซึ่งเคยเป็นฟาร์มโคนม แต่ปัจจุบันมันกลายเป็น ‘บ้าน’ ให้แก่สัตว์เกษียณงานทั้งหลาย ไม่ว่าจะเป็นวัวหรือควาย หมู ม้า ไก่ ห่าน และสุนัขกู้ภัย

ที่ฟาร์มแห่งนี้ ไม่มีสัตว์ตัวใดมีชีวิตอยู่เพื่อตอบสนองความต้องการคน พวกมันทุกตัวมีสถานะเท่าเทียมกับผู้อาศัยหรือคนงานในฟาร์ม

‘คาเรน มักค์’ (Karin Mück) กับคู่รักของเธอ ‘แจน เกอร์เดส’ (Jan Gerdes) อายุ 50 กว่าปีแล้ว ทั้งคู่ช่วยกันดูแลฟาร์มแห่งนี้ที่ตั้งอยู่ท่ามกลางกระแสลมพัดพาของทุ่งราบในคาบสมุทรบุตจาดิงเงน ประเทศเยอรมนี

การเลิกทานเนื้อและนมอาจฟังดูเป็นไอเดียที่กบฏ อยู่ไม่น้อย ยิ่งเมื่ออาหารขึ้นชื่อของประเทศนี้ คือ ไส้กรอกเยอรมันฉ่ำๆ เนื้อชุบแป้งทอดขนาดเท่าจานร่อน หรือจะเป็นของว่างยามบ่ายอย่าง กาแฟโปะฟองนมทานคู่กับชีสเค้ก

แต่ในความเป็นจริงแล้ว คนเยอรมันกำลังบริโภคเนื้อสัตว์น้อยลง ปีที่แล้ว คนเยอรมันบริโภคเนื้อสัตว์เฉลี่ยคนละ 60 กิโลฯ ต่อปีเท่านั้น ซึ่งเป็นสถิติที่ต่ำสุดนับตั้งแต่ปี 1989 และจำนวนคนทานมังสวิรัติก็เพิ่มขึ้นอย่างสม่ำเสมอจนถึง 2 ล้านคนแล้ว

สำหรับชาวฟาร์ม Hof Butenland การเลิกมองสัตว์ต่างๆ เป็นผลิตภัณฑ์ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องศีลธรรมเพียงอย่างเดียว แต่มันเกี่ยวกับการรักษาโลกให้พ้นภัย เนื่องจากอุตสาหกรรมปศุสัตว์เป็นหนึ่งในตัวการหลัก ในการปล่อยก๊าซเรือนกระจกออกสู่ชั้นบรรยากาศโลก

“สำหรับผมนะครับ มันค่อนข้างชัดเจนทีเดียวว่าถ้าเราคิดจะรักษ์โลก เราก็ต้องหยุดบริโภคเนื้อสัตว์” นาย เกอร์เดส กล่าวระหว่างจิบกาแฟที่ใส่นมข้าวโอ๊ต “เรามีอำนาจทางเศรษฐกิจมากพอที่จะเปลี่ยนแปลงไปถึงระดับกฎหมาย เพียงแต่เราต้องอยากให้มันเปลี่ยนจริงๆ ”

นายเกอร์เดส รับดูแลฟาร์มแห่งนี้ต่อจากพ่อของเขา และเริ่มเปลี่ยนมันให้เป็นฟาร์มออร์แกนิคในยุค 80’s แต่แม้จะเปลี่ยนไปทำฟาร์มออร์แกนิค แต่เขาก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงงานที่เขาคิดว่า”โหดร้าย” ได้อยู่ดี เช่น การรีดนมวัวที่ต้องพรากลูกวัวแรกเกิดจากแม่ของมัน แล้วดูดนมที่หลั่งเพื่อลูกวัวใส่ถังไปขายครั้งแล้วครั้งเล่า

ความไม่สบายใจในงานเหล่านี้ ผสานกับเสียงลูกวัวร้องไห้หาแม่ซึ่งเขาต้องฟังอยู่นับสิบๆ ปี ทำให้เขาเลิกทำฟาร์มโคนมในที่สุด และนำหลักความเสมอภาคมาใช้กับสัตว์ในฟาร์มแทน ฟาร์มที่เปรียบเหมือนบ้านของพวกมัน

ในตอนนี้ สัตว์ในฟาร์มต่างใช้ชีวิตอย่างเสรี ตื่นนอนในโรงนาสีแดงอิฐที่สร้างมาตั้งแต่ปี 1841 แล้วออกเดินไปตามถนนเพื่อไปเล็มหญ้าเขียวในทุ่งขนาดร้อยเอเคอร์ ก่อนจะกลับมาพักผ่อนในโรงนาอีกครั้งในเวลาประจำของมัน พวกมันไม่ต้องโดนสูบนมออกจากเต้า ส่วนพวกหมูก็มักจะผ่อนคลายอยู่ในกองหญ้าแห้ง และงีบหลับจนเลยเวลาบ่าย

ในบรรดาพวกหมู มีเจ้า เอเบอร์ฮาร์ด กับ วินฟรีท ลูกชายของมัน หมูสองตัวนี้ถูกช่วยชีวิตจากแล็บวิจัยในมหาวิทยาลัย ซึ่งการทดลองทำให้พวกมันเกือบตาบอดและหูหนวก

นางมักค์มีปมในใจกับสัตว์ทดลองเป็นพิเศษ ตัวเธอเองเคยถูกขังเดี่ยวในปี 1985 หลังถูกสงสัยว่าก่อตั้งกลุ่มกบฏ เพราะถูกจับได้ว่าแอบเข้าไปในแล็บแล้วปล่อยสัตว์ทดลองหนีไปจนหมด ช่วงเวลาโดดเดี่ยวในห้องขัง ทำให้เธอตระหนักรู้ในบางสิ่ง

“วันหนึ่งฉันก็คิดได้ ว่าการโดนขังเช่นนี้ สัตว์ก็โดนเหมือนกัน” เธอเล่า “คุณไม่ได้เห็นเดือนเห็นตะวัน ถูกพลัดพรากจากเพื่อนๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นรอบตัว และไม่มีสิทธิควบคุมชีวิตของตัวเอง”

หลังจากนั้น เธอทำงานเป็นนางพยาบาลจิตเวชอยู่ 20 ปี แล้วก็ได้พบกับนายเกอร์เดส ซึ่งเป็นช่วงเวลาที่เขากำลังจะเลิกทำฟาร์มแล้วขายฮอฟ บูเทนแลนด์ รวมถึงสัตว์ในฟาร์มทิ้งไป แต่พอรถเทรลเลอร์จะมารับพวกมันไปขาย เขากลับตัดสินใจปล่อยพวกสัตว์ไว้ในทุ่ง แล้วไม่ไปกวนพวกมันอีกเลย

เพื่อให้ฟาร์มนี้อยู่รอด พวกเขาจึงเปลี่ยนฟาร์มให้กลายสถานที่เช่าพักร้อน แขกหลายๆ คนอยากบริจาคเงินเพื่อช่วยเหลือสัตว์ จึงนำไปสู่การจัดตั้งมูลนิธิฮอฟ บูเทนแลนด์ ในเวลาต่อมา ซึ่งมูลนิธินี้ก็ได้กลายเป็นส่วนสำคัญที่ทำฟาร์มยังเปิดต่อไปได้

ฮอฟ บูเทนแลนด์ ได้โพสต์คลิปสัตว์ต่างๆ ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขลงในสื่อโซเชียลมีเดีย และมันดึงดูดใครหลายคนให้เข้ามาเป็นแฟนคลับของสัตว์แต่ละตัวซึ่งล้วนแต่มีชื่อเป็นของตัวเอง เงินที่ได้รับบริจาคมามากพอที่จะครอบคลุมค่าสัตวแพทย์รายเดือน ค่าแรงให้คนงานสองคน และค่าโสหุ้ย ส่วนค่าไฟฟ้า กังหันลมในทุ่งรับผิดชอบได้ทั้งหมด

มีพัสดุมากมายจากทั่วโลกส่งมาที่ฟาร์มแห่งนี้ ส่วนใหญ่แล้วเป็นของขวัญที่มอบให้สัตว์แต่ละตัว ไม่ว่าจะเป็นชามข้าว ขนม จดหมายเขียนด้วยลายมือ รวมถึงธนบัตรใบละยี่สิบยูโร ผู้สนับสนุนฟาร์มสามารถลงชื่อเข้าร่วมกรุปทัวร์ที่จัดขึ้นเดือนละ 2 ครั้ง

ในแต่ละสัปดาห์ มีคนจำนวนไม่น้อยโทรศัพท์มาที่ฟาร์มแห่งนี้ และขอร้องให้ฟาร์มรับอุปการะสัตว์

คริสติน่า เบอร์นิง อายุ 21 ปีคือหนึ่งในนั้น เมื่อ 7 ปีที่แล้ว เธอรวบรวมความกล้าและมาถามกับทางฟาร์มว่าจะช่วยรับเลี้ยงเอลลี่ได้ไหม เอลลี่เป็นวัวจากฟาร์มโคนมของพ่อเธอที่กำลังจะถูกส่งไปโรงฆ่าสัตว์ ทีแรก นางมักค์ปฏิเสธ เพราะฟาร์มมีสัตว์ให้ดูแลเยอะแล้ว แต่ความรักของ คริสติน่า ที่มีต่อเอลลี่ทำให้ทางฟาร์มใจอ่อน

เอลลี่ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในฟาร์มจนอายุได้ 13 ปี ก่อนจะล้มป่วยลงและต้องโดนการุณยฆาตในคืนสุดท้ายของชีวิต คริสติน่าอยู่เคียงข้างกับวัวที่รักของเธอ คอยลูบตัวให้มัน และกล่าวลาเป็นครั้งสุดท้าย

นางมักค์ไม่ได้มองว่าฮอฟ บูเทนแลนด์ เป็นฟาร์มเพียงอย่างเดียว หากแต่เธอเปรียบว่าที่แห่งนี้เป็นเหมือน ‘บ้านพักวัวเกษียณ’

อ้างอิง: The New York Times. On This German Farm, Cows Are in Charge. Or at Least Coequals. https://nyti.ms/3iGnauz